7. "Romantyk od siedmiu boleści"

music

[Antonina]
Następny tydzień nie różnił się niczym od pierwszego dnia. Michał wrócił do treningów, Roksana także przeszła chrzest, a ja zrobiłam sobie zapas Piegusków. I zauważyłam, że moją przyjaciółka, mimo darcia kotów ciągnie do Bartmana. Z resztą oni się kłócą, bo on ją podrywa a Rox jako że jest "dumną duszą" jak to ujęła, nie da się tak łatwo. Ja tylko przyglądam się tej szopce z boku, zastanawiając się czy nie ukraść kamery Ignaczakowi. Powstałyby takie siatkarskie "Trudne Sprawy". To w sumie nie byłoby takie głupie.. Może Oskara bym dostała? Tylko nie Kaczmarczyka...
- Zamknij japę!
Oho, odcinek 69 czas zacząć.
- O co chodzi? Powiedziałem tylko że masz ładne oczy!
- TYLKO?! Za dużo gadasz! Zbaw świat, i zawołaj Igłę.
- Igłę? Na cholerę ci Igła?! - spytał zdezorientowany.
- Żeby ci w końcu zaszył tą cholerną jadaczkę! - wrzasnęła i wylała mu jogurt na głowę.
Reakcja wszystkich w okół była identyczna. Nie zdziwiłabym się gdyby spadając z krzeseł wywołali trzęsienie ziemi. Postanowiłam wkroczyć zanim ta dwójka wywoła III wojnę światową, i stanęłam pomiędzy Roksaną, której twarz przybrała kolor soczystego buraka ze złości, a Bartmanem który z nienawiścią patrzył jak jagodowy jogurt zdobi jego białą koszulkę.
- Ej spokój już, bo wam się mózgi zagotują. - czyli jak poskromić żywioł według Antoniny.
- Jakby on jeszcze mózg miał. - wyjechała Roksana.
- Może mózgu nie mam, ale coś na pewno się dla ciebie znajdzie. - powiedział Zbyś, a Rox słysząc to odwróciła się i wyszła.
- Brawo Zjebi - zwróciłam się do niego - myślę, że nie poruchasz.
Wybiegłam za blondynką ze stołówki. No bo kurde jeszcze sobie coś zrobi, i co? Po przekleństwach trafiłam do naszego pokoju. Roksana była w łazience, i robiła coś sobie z włosami.
- Co robisz? - spytałam zaciekawiona.
- Zamierzam oduczyć pana Barmana taniego podrywu. - odparła.
- Nie przesadzasz? Może po prostu mu się spodobałaś.
- Żartujesz? On patrzy na mnie jak ty na mięso, koleżanko-wegetarianko.
- Ja wcale nie... - spojrzałam na pudełko po farbie do włosów.
KOLOR: NIEBIESKI
- Porypało? Niebieski?
- Nie chcę żeby mnie rozpoznał. Zobacz, soczewki też mam, niebieskie. Mam zamiar zaciągnąć pana Batmana do łóżka, a potem dać mu nauczkę.
- Jeju, a nagrasz to?
Roksana spojrzała na mnie kątem oka.
- Taką ciebie lubię.

***

[Roksana]

Stałam w łazience i patrzyłam na swoje niebieskie włosy, niebieskimi oczami. O tak, może inni by to przepuścili, ale nie Małecka. Nauczę go pokory.

Założyłam przygotowane wcześniej ubrania. Musiały być wulgarne, przecież trzeba zwracać uwagę. No i o ile Kubiak się wywiąże ze swojej roli (on też miał dość panienek na jedną noc kumpla) Bartman dostanie niezłą lekcję. Wzięłam głęboki wdech i wyszłam z pokoju. Specjalnie wybrałam moment gdy będą wracać z treningu, żeby ustawić się przy Agacie. Tak, ona też wiedziała. Poszłam na swoje miejsce, i widząc zbliżający się Cel odgarnęłam włosy ukazując się grupce siatkarzy. 

Fazę 1 czas zacząć.

- Przyszłam do koleżanek, w odwiedziny. - powiedziałam pewnie, ale pociągająco.

- W odwiedziny? A do jakich koleżanek? - zapytała Agata. Powinna zostać aktorką!

- Antonina Kruczek i Roksana Małecka. Z tego co mi wiadomo, to mieszkają w pokoju 13.

- Jak się pani nazywa?

- Michalina Ławicka.

- LINA! - Tośka wkroczyła do akcji. Siatkarze wraz z Celem, który penetrował moje pośladki gdy się odwróciłam obserwowali nasze poczynania.

Faza 2.

- NINA! - odkrzyknęłam i rzuciłam się w objęcia.

- I jak? - szepnęła.

- Zajebiście - powiedziałam głośno. Of course zmieniłam ciut głos.

- O Lin, przedstawiam ci siatkarzy Polskiej reprezentacji! To Pit, Dzik, Zibi, Ziomek i Igła.

- Miło poznać - powiedziałam zagryzając wargi. Żaden niewtajemniczony nie skapnął się że to ja. Przeciwnie Bartman wyskoczył do mnie na powitanie.

- Miło poznać, śliczną obywatelkę - ucałował moją dłoń, romantyk od siedmiu boleści.

- Pierwszy młot kadry, Zibi Bartman. Kto by pomyślał. - uśmiechnęłam się uśmiechem numer 3. Tym najseksowniejszym.

- Przepraszamy was na chwilę. - powiedziała Tośka. 

I ostatnia faza 3.

- Ej Zibi, zakład że nie zaciągniesz jej do łóżka w tydzień? Tej Michaliny? - usłyszałam szept Michała. Mimowolnie się uśmiechnęłam.

- JA? Ja to wszystko mogę! Oczywiście że wygram ten zakład. Piter! - zawołał środkowego który stał najbliżej - przetnij.

Piotrek wykonał rozkaz. 

- Nie dasz rady chłopie - Dzik był dobry, wywierał presję.

- Mówię ci że dam. Jeszcze dziś. - powiedział i podszedł do nas. Szybko zaczęłyśmy udawać rozmowę.

- Mogę przeszkodzić? - powiedział Cel.

- Tak? - spytałam niewinnie.

- Nie masz ochoty na spacer?

- Z tobą? - zapytałam - Zawsze.

***

[Antonina]

Gdy Roksana udała się na spacer, podbiegłam do Kubiaka i przybiliśmy sobie piątkę.

- Da radę? 

- Oczywiście, że da. Znam ją wystarczająco długo. - uśmiechnęłam się.

- Może.. może chciałabyś obejrzeć ze mną film? 

- Jasne, Michałku.

Stwierdziliśmy że najlepiej będzie u nas, bo zapewne Roksana będzie podbijać ich pokój. Rozwaliliśmy się na łóżku i Michał wybrał film.

- "Autostopem przez galaktykę"? To na podstawie książki, nie? - zapytałam.

- Taaak.. Ten film jest dość.. oryginalny. Oglądajmy.

W trakcie filmu (który miał być przygodowy, a zrobiła się z niego komedia) zauważyłam że przybliżyłam się nieświadomie do Michała. On oglądał film, a ja patrzyłam się na jego twarz. Zastanawiałam się, czy ma wygodną klatkę piersiową. Pod wpływem impulsu położyłam mu głowę na torsie. Bardzo wygodną. Po 10 minutach leżenia w tej pozycji, udałam się do krainy Morfeusza.

---

To już zaczyna być tradycją, że rozdziały są coraz krótsze. Od razu mówię, to nie moja wina! To dziewczyny ze mną nie współpracują! Następnym razem obiecuję poprawę. Rozdział niezbyt porywający, a nawet nudny. Zero fajnych tekstów. Czyżbym się wypaliła?

Następny w piątek, skończyło się dodawanie w tygodniu. Trzeba oceny pogonić, a co!

Przepraszam za wszystkie błędy, i powtarzające się wyrazy. Jak coś zauważysz, to napisz - nie gryzę!

Moja koleżanka ostatnio poleciła mój blog na swoim. Odwdzięczę się, zajrzyjcie tutaj.

Czytam = komentuję. To naprawdę motywuje do dalszego tworzenia.

Do następnego!