9. "Zgiń zboczeńcu!"

music

W pokoju zebrani byli wszyscy siatkarze na wieczorze karcianym. Dziewczyny wciśnięte pomiędzy Ruciaka, a Możdżona popijały chipsy sokiem. Odbywało to się w ich pokoju, bo był największy. Igła właśnie rozdawał karty, gdy zadzwonił telefon Winiara. Michał dopadł do niego, co nie było łatwym zadaniem i nadal rozbawiony jakimś sucharem Wiśni spojrzał na ekran. Nadchodzące połączenie od DAGA :*. Przeprosił wszystkich, po czym wyszedł na korytarz przymykając drzwi. 

- Halo? - powiedział.

- ....

- Co? Dagmara co się stało? - zaniepokoił go płaczący głos żony.

- ...

- JAK TO? - krzyknął na cały korytarz.

***

[Antonina]

Aż cholera, przyrąbałam w półkę.

Wrzask Winiara słychać było chyba aż na naszym przyjacielu Marsie. Zdezorientowani wyszliśmy na korytarz, by zobaczyć Michała w stanie krytycznym. Złapał się za głowę i chodził w kółko.

- Winiarski, co się stało? - zapytałam.

Spojrzał na mnie półprzytomnym wzrokiem.

- Daga z Oliwierem mieli wypadek.. - powiedział cicho, a wszyscy wstrzymali oddech - Jej nic się nie stało, ale gorzej z Olim. Ma złamane kilka żeber i wstrząśnienie mózgu. - głos mu się załamał.

Nikt nie wiedział co powiedzieć, aż Roksana podeszła do niego i go przytuliła. 

- Powinieneś iść do Anastasiego. Da ci wolne, na pewno. Będziesz mógł wrócić do Bełchatowa.- powiedziała - Chodź.

Pociągnęła go za rękę w stronę pokoju trenera, a reszta czyli my w nieciekawych nastrojach wróciliśmy do pokoju. Nikomu już raczej nie zależało na grze, ani na wygranej. Bez słowa podeszłam do Miśka i wtuliłam się w niego. Usiedliśmy razem na moim łóżku. Był świetnym przyjacielem, i teraz go potrzebowałam. Zawsze byłam bardzo empatyczna, i przeżywałam problemy przyjaciół wraz a nimi.

- Już dobrze mała, wszystko będzie dobrze. - szepnął. 

***

[Roksana]

Ciągnęłam Michała przez korytarz, aż normalnie mi ręka odpadała. Dlaczego takie nieszczęście spotkało akurat Dagmarę i Oliwiera? I po części także takiego wspaniałego człowieka jak Michał?

Stanęliśmy przed drzwiami pokoju Andrei.

- Wejdź, i przedstaw mu sytuację. Zrozumie, na pewno. Ja tu poczekam na ciebie. - powiedziałam, i usiadłam na podłodze. 

Winiar zapukał i wszedł do pokoju. Czas dłużył mi się niemiłosiernie. Cholera, ale się dzieję. Ten wypadek Winiarskich, moje ciągłe kłótnie z Bartmanem. Bo po tej akcji, jest jeszcze gorzej. Mimo że zaprzestał się bawić kobietami, to dogryza mi na każdym kroku. Ostatnio nazywa mnie Avatarem, bo stwierdziłam że kolor niebieski jest całkiem spoko. A jako że ja nigdy nie odpuszczam, to Tośka pożyczyła Igłową kamerę i kręci to wszystko. Wieczorem siadamy sobie wygodnie, bierzemy laptopa, zgrywamy na niego filmiki, robimy popcorn i delektujemy się najlepszą komedią ever. Gdyby był jeszcze rzutnik..

- Pozwolił mi jechać. - usłyszałam głos przyjmującego nad głową i zerwałam się na swoje krzywe nogi.

- Mówiłam? Leć do pokoju się pakować, i gnaj do szpitala!

Stał jeszcze chwilę, patrząc się na mnie po czym podszedł i przytulił mnie.

- Dziękuję.

- Za co?

- Za wszystko.

***

[Antonina]

Nie wiem ile leżeliśmy z Michałem gadając o lampach biurowych, ale w pewnym momencie do pokoju weszła Rox. 

- Anastasi pozwolił mu jechać, i teraz jest w drodze do Bełchatowa. - oznajmiła.

Pokiwałam głową. Roksana była smutna, to był widać.

- Choć no tu - usłyszałam głos Kubiaka - Mam jeszcze drugie ramie do obejmowania zmartwionych dziewoi.

Parsknęłam śmiechem, podobnie jak moja przyjaciółka, która skorzystała z oferty Dzika.

Coś mnie ukuło w sercu. Zazdrość? Przecież był tylko moim przyjacielem.

- Ej nie możemy tu tak siedzieć ze smętnymi minami - powiedział Krzysiek zrywając się z miejsca. - Komandorze Ziomek, czas na plan K.

- Plan K? Zawsze i wszędzie, Komandorze Iglak! - ożywił się Żygadło.

- Za 15 minut zbiórka przed Ośrodkiem, ci którzy są gotowi na przygodę życia! - krzyknął libero i razem z rozgrywającym wylecieli z pokoju zostawiając nas w szoku.

Stwierdziliśmy że mają rację, i chłopaki poszli do siebie przyszykować się. Kiedy zostałyśmy same Roksana wypaliła.

- Przewidziałam to.

- Co? 

- No przewidziałam tą rozmowę Winiara z Dagą. Tylko nie wiedziałam co się stało.

Ciut mnie zatkało.

- I nic nie powiedziałaś?

- A co miałam podejść do niego i powiedzieć że jak dotknęłam jego ręki to zobaczyłam jak rozmawia z żoną? No uznał by mnie za wariatkę!

- I tak nią jesteś - powiedziałam - No dobra stało się. Nic nie zrobimy.

Roksana nie odpowiedziała.

- Co zakładasz na ten cały 'plan K'?

- Nie wiem czego się spodziewać.

Ostatecznie ubrałam się w niebieską koszulkę, dżinsy i moje bordowe conversy. Roksana ubrała za to łososiową tunikę, czarne rurki i trampki koloru co bluzka. Wyszłyśmy przed Ośrodek, gdzie stali już wszyscy powołani do szerokiego składu siatkarze. 22 wielkich chłopów, i dwie dziewczyny.

- Już wszyscy są? - wrzasnął Igła - to za mną!

Szliśmy z 10 minut, przez co większość czasu gadałam z Gumą o naszej gospodarce. Gdy poczułam że ktoś mnie łapie za tyłek, bez wahanie odwróciłam się i strzeliłam temu osobnikowi liścia. Okazał się nim Kurek, który mimo czerwonego śladu na twarzy miał szeroki uśmiech.
- Zgiń zboczeńcu! - syknęłam.
- Przyzwyczajaj się maleńka.
- Ej! - do tej jakże ciekawej konwersacji włączył się Kubiak - Zostaw ją.
Bartek nic nie powiedział, tylko wrócił do rozmowy z Łomaczem.
Dla spokoju, poszłam z Miśkiem na początek wycieczki, gdzie libero bawił się w przewodnika.
- Dziękuję - szepnęłam do Michała.
Uśmiechnął się w odpowiedzi.
- Jesteśmy! - powiedział Ziomek.
Okazało się że 'planem K' były kręgle. Z chęcią weszliśmy do budynku i podzieliliśmy się na grupy. Mi przypadł Michał, Roksana, Igła, Zati, Piter i Zibi. Ten ostatni za namową Michała do nas dołączył, bo widocznie przeszkadzała mu obecność Roksany.
Po kilku godzinach pasjonującej gry, sprzeczkach panny Małeckiej z panem Bartmanem, drinku wylanym przy euforii Krzyśka, zwycięzcą okazała się Roksana i Paweł. Uśmiechnęli się do siebie i przytulili.
- A więc przegrani niosą wygranych! Ośle, przydasz się wreszcie! - Rox zwróciła się do ZB9.   

- Uważaj księżniczko, żebyś swoich spleśniałych włosów w drinku nie umoczyła - odparował i wyszedł z kręgielni.
- Jezu, czy wy nie możecie się pogodzić? - zapytał Konarski.
- Zamknij się. Tylko mi kanara tu brakuję. - odburknęła Roksana i udała się w przeciwną stronę.
---
Hej, hej! Witam was z nowym rozdziałem :) Ten ma dość smutny początek, który przeradza się w dość ciekawy koniec :> Dziękuję za wszystkie miłe komentarze. Dziś krótko, bo za gorąco jest żeby się rozpisywać.
Czytam = komentuje
Cześć! :D