14. "Co wy dzięcioły myśleliście, że ja wam powiem?"

music

[Antonina]

- Tośkaaa! Puszczaj moją nogę! - wrzeszczał Kubiak.

- Nie! Wygodnie mi!

Prawda była taka, że nie było mi wygodnie ani trochę. Chciałam go po prostu powkurzać.

- W dupie to mam, złaź!

- Fajne buty, wiesz?

- Bo moje. WYPAD! - ryknął, i zrzucił mnie z siebie.

Uśmiechnęłam się słodko, a on wywrócił oczami.

- Oj Misiu, nie bulwersuj się. 

Łypnął na mnie groźnie, i zaczął iść na stołówkę. Pobiegłam za nim.
- No weź, nie fochaj się na mnie!
Westchnął.
- Jako że ty i tak nie dasz mi spokoju, to nie ma sensu się obrażać.
- Wiedziałam! - cmoknęłam go w policzek i pognałam korytarzem do stołówki.
Za sobą usłyszałam jeszcze jego śmiech, i oddalające się kroki.
Dzisiaj miałam jakieś wyjątkowe ADHD, bo wpadłam jak szalona do stołówki, wywalając tace z jedzeniem Wrony oraz depcząc Konarskiego. Obaj nawrzeszczeli na mnie. Mieli okropny humor po dwóch przegranych z Brazylią, to było widać. Zwłaszcza, że drugi był do wygrania.
Opadłam na krzesło obok Rox, Winiara, Pita i Zbigniewa.
- Co tam?
- Próbujemy się dowiedzieć ilu chłopaków miała Roksana.
Spojrzałam na przyjaciółkę, i na widok jej zniesmaczonej miny wybuchnęłam śmiechem.
- Powodzenia! - wychrypiałam i poszłam po obiad.
Gdy wróciłam do stołu siatkarze przestali już męczyć Rox i zaczęli szukać nowej ofiary.
- Ej, Tośka? A ty? Ilu miałaś?
- Hm.. czekaj policzę. - udałam przez chwilę że wymieniam w myślach ich nazwiska. - Około dziewięćdziesięciu, ale pewna nie jestem.
Nowakowski zakrztusił się wodą, Bartman opluł Winiara ziemniakami a Roksana nie mogła powstrzymać chichotu.
- Dziewięćdziesięciu?! - powtórzyli wszyscy naraz.
- No tak, bo jak mnie kosmici porwali, to miałam mało czasu żeby ich wszystkich policzyć...
Chwilę potem rozległ się huk, bo moja współlokatorka spadła z krzesła, i rechotała na podłodze. Siatkarze skapnęli się że ich wychujałam i dołączyli do Roksany, a Andrea który przechodził obok naszego stolika strzelił "facepalma".
- Co wy dzięcioły myśleliście, że ja wam powiem? - spojrzałam na nich z powątpiewaniem.
Na słowo "dzięcioły" gdzieś z tyłu ktoś wybuchnął śmiechem. Nawet nie miałam siły zobaczyć kto.
- Zwariuję, pod koniec będziecie mnie do psychiatryka odwozić... - mamrotałam.

***

[Roksana]

Antonina made my day. Pięknie zgasiła te siatkarzyny i odechciało im się pytań osobistych. I dobrze, jeszcze by się dowiedzieli za dużo i co?
Skończyłam jeść, i zagadałam do Tośki:
- Słuchaj, przez to zgrupowanie dawno na zakupach nie byłyśmy. Co ty na to że zawiadomimy dziś Andreę o tym że wychodzimy, i udamy się do galerii?
- Roksana, kocham cię! - wykrzyknęła moja przyjaciółka.
Uśmiechnęłam się i pognałam do bossa. Po otrzymaniu pozwolenia, zwinęłyśmy się z Tośką ze stołówki i wyszłyśmy przed Ośrodek.
- A gdzie to się wybieracie? - usłyszałam zza pleców.
Odwróciłam się, i moje oczy ujrzały Zbychiała znowu razem.
- Ubrań nakupować. Nie ma się w co ubrać prawie... - odpowiedziała Tosia.
- Bez ubrań też możecie chodzić. - wypalił Bartman, za co dostał ode mnie w swoją jakże cudowną twarz.
Pociągnęłam Antka za rękę i wyszłyśmy na ulicę.
---
Tak bardzo przepraszam.
Krótko, bez sensu i późno. 
Trudno było pisać ten rozdział, i nie powiem jest on wymęczony. 
Możecie mnie bić, pozwalam!