15. "Toksana, no..."

music

[Antonina]

- Dziewczyny no! - zawołał po raz kolejny Nowakowski.

- Wpuść nas! - odezwał się Wiśnia gdzieś z tyłu.

- NIE. 

- No ale dlaczego? - wrzasnął wkurzony Bartman.

- Bo gracie jak cioty! - odkrzyknęła Rox.

Złapałam ją za ramię i pociągnęłam na ziemię.

- Wiesz, że nie zachowujesz się jak prawdziwy kibic?

- Mam to w dupie, wkurzona jestem! - powiedziała, odwróciła się do mnie tyłem i poszła po obiad.

Prychnęłam zrezygnowana.

Po czwartej przegranej siatkarzy, i drugiej z kolei z żabojadami postanowiłyśmy z Roksaną ogłosić protest. Gdy nieszczęśni siatkarze wrócili do Spały, głodni po podróży i z nadzieją na ciepły obiadek, my zamknęłyśmy się w stołówce i jak na razie nikogo nie wpuściłyśmy. Kucharki spoglądały na nas ze zgrozą, bo nie wiedziały do końca czy pozwolimy im pójść w spokoju do domu.

Strajk trwał już 3 godziny, i większość siatkarzy po godzinie rozeszła się do pokojów. Zdaje się że urządzili sobie dyżury w tym kto ma nas przekonywać jak bardzo ważne dla gry jest jedzenie. Kilka razy prawie im otworzyłyśmy, bo przez drzwi było widać jak Jarosz upada a nad nim robi się wielkie zbiegowisko.

O tak, to by się udało, gdyby nie to że kiedy miałam otworzyć drzwi on zaczął się niekontrolowanie śmiać, i przepraszać kolegów że nie wytrzymał. Wtedy jeszcze bardziej wkurzone, krzyknęłyśmy że za ten podstęp wydłużamy karę o godzinę. 

Odpowiedział nam długi, grupowy jęk.

- Kochani, mam nadzieję że dzięki tej nauczce w końcu zbierzecie swoje piękne tyłki w troki i zaczniecie jakkolwiek reprezentować nasz piękny kraj. - powiedziałam i poszłam w ślady Roksany.

Usłyszałam jeszcze za sobą głosy typu "Wpuść nas!" "Wygramy, na pewno!" "Toskana no..." (tu się któremuś zmieszały nasze imiona) albo "Mamy piękne tyłki?".

Westchnęłam.

Wzięłam swoją porcję obiadu, i usiadłam koło przyjaciółki.

- Ile będziemy ich jeszcze trzymać?

- Aż zrozumieją.

- Rox, chyba jesteś za surowa. To jest sport, nie zawsze się wygrywa.

- No dobra, ale 4 razy pod rząd? Dawno nie było takiej złej passy!

Zamilkłam. 

Po kolejnych 2 godzinach jęków chłopaków, próby wyważenia drzwi (swoją drogą, wytrzymałe są) i zamachów na swoje życia, złamałam się i otworzyłam drzwi.

Spodziewałam się wszystkiego.

Wybuchów radości, gniewu, dziękowania na kolanach, przepraszania ale nie tego.

Stanęłam jak wryta, bo oto przede mną leżało 5 dwumetrowych facetów, pogrążonych w głębokim śnie. 

***

[Roksana]

Mogłam się domyślić, że Tośka w końcu wymięknie, czym wkurzy mnie jeszcze bardziej. Więc kiedy usłyszałam otwieranie drzwi, automatycznie wybudziłam się z lekkiej drzemki i pobiegłam za moją bratnią duszą.

Widząc jak Antonina staje w drzwiach, i nikt się na nią nie rzuca zdziwiłam się. Podeszłam do niej i moim cudnych oczom ukazał się prawdziwie "śpiący" widok.

- Wiesz, nie tego się spodziewałam. - powiedziała Antek.

- Szczerze mówiąc, jak też. 

Zamilkłyśmy, wpatrując się w siatkarzy.

- Ile tu czekali?

- Nie wiem, ale od zamknięcia się minęło 5 godzin.

- Krótko, w porównaniu z poprzednią akcją.

Przez chwilę zaniosłyśmy się falą chichotu, ale w porę oprzytomniałam.

- Ostatnia nauczka.

Antonina zrobiła pytającą minę.

- Och, no wiesz - przewróciłam oczami - trzeba ich jakoś obudzić.

***

[Roksana]

- Nie dysz tak, zombie byś na śmierć przestraszyła.

- Jak mogłabym przestraszyć na śmierć zombie, skoro już nie żyję? - prychnęła Tośka.

- Widzisz, jesteś wyjątkowa. - odpowiedziałam - A teraz cicho bo ich obudzisz. Daj te wiadra tutaj.

Pokazałam jej idealne miejsce.

- Na każdego po jednym? 

- Żeby było sprawiedliwie - odpowiedziałam - Dobra, czas wykonać mokrą robotę.

Tośka zachichotała, i wzięła dwa wiadra. Poszłam w jej ślady.

- No to raz... dwa... trzy!

Oblałyśmy każdego z siatkarzy wodą, pomieszaną z jakimś słodkim zapachem. Dzięki temu, nasi zawodnicy będą pięknie pachnąć.

Oczywiście, nie mogłam odpuścić sobie tego zaszczytu, jakim jest polewanie Zbigniewa B.

Dwie sekundy później cały korytarz dudnił od przekleństw i wzywania Boga.

- Wy! - palec Drzyzgi był wycelowany we mnie i Tośkę - jesteście piekielnym pomiotem!

- Nie od dziś kochany! - krzyknęła Antonina, kiedy uciekałyśmy do pokoju. 

Tak na prawdę to żaden nas nie gonił, bo wszyscy rzucili się na jedzenie.

Gdy wpadłyśmy do pokoju, przybiłam z Tośką piątkę.

- Myślisz, że teraz zrozumieją?

- No ja mam nadzieję.

---

No tak, trochę mnie tu nie było. 

Ta przerwa była spowodowana poprawianiem ocen, wycieczką i innymi sprawami osobistymi. 

Przysięgam, że to się nie powtórzy!

Co do rozdziału; jest on takim jakby... przesłaniem. Do siatkarzy, że to ostatni dzwonek.

Jest dłuższy, (co pewnie zauważyliście) i więcej się dzieję.

Do mumbel dumbel; pod poprzednim rozdziałem pytałaś się czy coś biorę. Otóż, zdarza się że przedawkuję mentosy i żelki...

Rozdział dla pewnego anonima, który twierdzi że jest moim największym fanem i męczy mnie na twitterze o nowy rozdział. 

Czytam = komentuję.

Do następnego!