20. Wielkie porwanie cz. I

music

[Roksana]

Sobotni ranek. Tłukłam się niemiłosiernie po mieszkaniu, bo za pół godziny umówiłam się z Mają w kawiarni. Tak, z tą Mają ze sklepu. Cały czas mam wrażenie że ją znam, ale nie mam cholera pojęcia skąd. Wypytam ją dziś, wyśpiewa mi wszyściutko. Roksana, ty i te twoje diabelskie plany.

- Antoninko kochanie, nie widziałaś może mojego drugiego czarnego converse'a?

- Ostatnim razem rzucił mi się w oczy jak sprzątałam w łazience. Był wtedy za pralką.

- Kto go, do jasnej cholery tam położył?! - wrzasnęłam zła, i wbiegłam do pomieszczenia. Zguba była tam gdzie Tośka mówiła - wciśnięta między ścianę, a pralkę.

- Rox, gdybyś pilnowała swoich ubrań tak jak pilnujesz słodyczy to znalazłabyś połowę swojej szafy. - nade mną pojawiła się głowa przyjaciółki.

Przez chwilę rozważałam rzucenie jej w twarz butem, po czym gdy będzie zaskoczona nasmarowanie jej twarzy pastą do zębów, ale w ostatniej chwili stwierdziłam że buta mogę potem nie znaleźć a pasta to droga i cenna rzecz. Westchnęłam, usiadłam na kiblu i zabrałam się do zakładania obuwia.

- No to co to za Maja, co się z nią spotykasz?

- Jakaś dziunia z Tesco, tylko wydaje mi się że kojarzy mi się jej twarz.

- Masz koleżanki z Tesco - Tośka pokiwała głową z uznaniem - chyba zmieniasz towarzystwo, i niedługo mnie opuścisz. Jak te dzieci szybko dorastają!

Mówiąc to opuściła łazienkę, a ja parsknęłam śmiechem. Chwilę potem zreflektowałam się, ruszyłam zacny tyłek z kibelka, chwyciłam torebkę i wyszłam z mieszkania. 

***

[Antonina]

Boże Wszechmogący, przyrzekam że będę chodzić do kościoła, tylko spraw żeby Roksana wychodziła częściej! Dawno nie miałam mieszkania dla siebie, i dawno nie było tu tak cicho. Z ulgą zrobiłam sobie kawę, po czym zaległam na kanapie oglądając jakąś kolejną badziewną komedię romantyczną. Jak mi tego brakowało. Odprężyłam się, zamknęłam oczy i delektowałam się samotnością...

Nie na długo. 

Dzwonek do drzwi wyrwał mnie z tego błogiego stanu i sprawił że wystraszona wylałam na siebie kawę. 

- Kurwa! - wrzasnęłam oparzona gorącym napojem. Szybko zdjęłam bluzkę, zostając tylko w staniku i poszłam otworzyć te cholerne drzwi. Pewnie ta ciota Roksana czegoś zapomniała.

Otworzyłam, i powiedziałam nie patrząc.

- Przez ciebie oblałam się kawą, czego zapom.. - urwałam podnosząc wzrok, i zamiast wyższej ode mnie blond czupryny zobaczyłam dwa wielkie męskie łby.

Gapili się na mnie tak samo jak ja na nich, aż przypomniała sobie że jestem tylko w cyckonoszu.

- Kuźwa, lepszej pory sobie wybrać nie mogliście?! - wrzasnęłam i popędziłam się ubrać.

Założyłam pierwszą lepszą koszulkę, i wróciłam do przedpokoju. 

- Też nam miło cię widzieć - wyszczerzył się Kubiak - widzę że byłaś gotowa na nasz przyjazd, nie rozumiem dlaczego się ubrałaś.

Spiorunowałam go wzrokiem.

- Na cholerę tu przyjechaliście? 

- Mówiłem ci że jedziemy nad morze, i mamy zamiar was zabrać. - powiedział Michał.

- Tylko że my nie dałyśmy odpowiedzi.

- Co dla nas jest równoznaczne ze zgodą! - zaśmiał się Bartman.

Popatrzyłam na nich zszokowana.

- A co jeśli... doszłyśmy do wniosku że nie jedziemy?

Panowie wymienili spojrzenia.

- Wtedy - zaczął Misiek - jesteśmy skłonni zaprzestać zawodu siatkarza, na cel innego.

- Jakiego? - zapytałam.

Obaj parsknęli śmiechem, a ja byłam coraz bardziej skołowana.

- Gdzie Roksana? - zapytał Zbyszek, rozglądając się.

- W kawiarni.

- Tej tu za rogiem? - upewnił się, a ja kiwnęłam głową.

- Okej Misiek - powiedział Bartman - Ty bierz ją, a ja jadę po Małecką.

I w tym momencie olśniło mnie, o jakim zawodzie mówił Kubiak.

***

[Roksana]

Weszłam do lokalu, i od razu rzuciła mi się głowa Mai. Była niższa ode mnie, i miała długie blond włosy oraz zielone oczy. Siedziała przy 3-osobowym stoliku i miała walizkę obok siebie. Przywitałam się grzecznie, i od razu przeszłam do rzeczy.

- Słuchaj, wiem że to dziwnie zabrzmi, ale wydajesz się być znajoma. - powiedziałam.

- Wiesz, to chyba dlatego że chodziłyśmy razem do podstawówki.

O matko! Przypomniałam sobie!

- Grela! - wykrzyknęłam uradowana. Jakim cudem jej nie poznałam?

- Mała - uśmiechnęła się - Nikt nie mówił na mnie Grela od dawna. 

- Co tam u ciebie?

- Studiuję, pracuję.. nic nadzwyczajnego. A ty?

- Mniej więcej to samo. Matko z 10 lat się nie widziałyśmy!

- No tak wyjdzie.

- A ty co tak z walizką?

- Planuję pojechać w ciemno nad polskie morze.

Dziesięć minut wystarczyło nam do odnowienia znajomości. Tośka padnie, jak się dowie! Kiedyś byłyśmy we trzy: ja, Tośka i Maja. Przezywali nas od nazwisk. Odpowiednio Mała, Krucza i Grela. Wszystko było super i w ogóle, tylko że potem Maja wyjechała do Anglii i kontakt się urwał. 

- Nie chce nic mówić - powiedziała Maja w pewnym momencie - Ale jakiś facet wszedł do lokalu i idzie w naszą stronę.

Odwróciłam się, i mało nie spadłam z krzesła.

Zbigniew Bartman uśmiechnięty od ucha do ucha kroczył w naszą stronę.

---
Hej hej! Wyjaśniła się kwestia Mai - to pewne. Ale bądźcie pewni, że to nie jedyny rozdział z jej osobą i jeszcze trochę tu zamiesza. Chłopaki mają plan, a to nigdy nie wróży niczego dobrego. Czy im się uda, to okaże się w następnym rozdziale. Ten pojawi się 28 lipca, to wam mogę powiedzieć (w moje urodziny, więc postaram się :D).
Czytam = Komentuję
Do następnego! :*
PS. Postać Mai niedługo pojawi się w bohaterach.