20. Wielkie porwanie cz. II

music

[Antonina]

- Do cholery Kubiak, wypuść mnie! - krzyknęłam waląc w drzwi. Ten idiota przerzucił mnie sobie przez ramię, jak jakieś kowbojskie lasso, zaniósł do pokoju Roksany, i tam zamknął. Teraz wrócił zapewne do mojego żeby spakować moje rzeczy.
- Lepiej współpracuj i spakuj Roksanę! - usłyszałam w odpowiedzi.
Właśnie jesteśmy z Rox porywane. O tak dokładnie. Westchnęłam i wyjęłam walizkę, żeby potem zażyczyć sobie spakowania ubrań i kosmetyków mojej współlokatorki. Gdy walizka była gotowa, olśniło mnie. jaką ja jestem idiotką! Mogłam od razu poprosić o otworzenie drzwi. Jak pomyślałam, tak się stało, tylko w tym planie nie uwzględniłam Kubiaka, wchodzącego właśnie do mieszkania. Najwyraźniej zaniósł mój bagaż i teraz wrócił po mnie i rzeczy Rox.
- Dobra, pokój! - powiedziałam - Pójdę sama.
- Jeszcze czego. Pewnie mi uciekniesz tuż przed blokiem - popatrzyłam na niego jak na idiotę. Miał moje rzeczy, przecież nie pozwolę mu ich zabrać. - Poza tym, to nie będzie już taka frajda.
Mówiąc to znowu wziął mnie na ręce, a ja poddałam się całkowicie.

***

[Roksana]

- Witaj droga Roksanko - przywitał mnie grzecznie, po czym przeniósł wzrok na Maję - a pani to jeszcze nie miałem okazji poznać. Zbigniew Bartman jestem.

- Maja Grzelak. - przedstawiła się.

- Co ty tu robisz? - zapytałam patrząc na niego.

- Zostałem po ciebie posłany w celu zawiezienia ciebie do mieszkania. Polecenie Antoniny. - poruszył zabawnie brwiami.

- Co? Co ta Tośka może chcieć... W każdym razie nie mogę bo aktualnie mam spotkanie z dawną chociaż już obecną starą przyjaciółką, która zaraz jedzie nad morze i chciałybyśmy pogadać.

- Ja nie widzę problemu. - powiedział atakujący.

- Nie? - uniosłam brwi.

- Oczywiście, że nie. Zabierzemy Maję ze sobą.

Prawie wyplułam herbatę. Co on kombinuje?

- No chyba żartujesz!

- Przecież ona nie ma nic przeciwko. - powiedział, i spojrzał na Grelę. Pokręciła szybko głową.

- A niech was.. chodźmy już. - wstałam, i wyszłam z kawiarni. Maja udała się za nią, a Zbyszek zadowolony szedł na końcu z jej walizką w ręku.

***

[Antonina]

- Idiota. - powiedziałam po raz dziesiąty już dzisiaj.

- Wiem. - odpowiedział.

- Jaki kretyn porywa dziewczynę, która poszła by z własnej woli? 

- Ten tu. - wskazał na siebie z uśmiechem.

Westchnęłam i oparłam się o siedzenie. Byłam na tylnym siedzeniu auta siatkarzy i coraz bardziej się niecierpliwiłam. Nagle bagażnik otworzył się i została do niego włożona kolejna walizka. Usłyszałam dwa głosy żeńskie pytające o co chodzi. Męski nakazał im wsiadać. Po chwili drzwi otworzyły się, z przodu usiadł uradowany Zbyszek, a z tyłu Roksana z.. o cholera to ja TA Maja?

- Tośka? - spytały równocześnie.

- Maja? - usłyszałam własny głos.

- A ja Michał. Jedziemy! - powiedział Kubiak i gdy drwi zostały zamknięte ruszyliśmy na podbój Bałtyku.

- O co chodzi? - zapytała Roksana.

- Ci dwaj właśnie się cieszą bo uprowadzają nas na wakacje nad morze.

- CO?

Pokiwałam zła głową. Maja miała bardzo dziwną minę.

- Eee, Zbychu? - zapytał Michał - Czy nie miałeś przyprowadzić, nie obrażając oczywiście tej pani tutaj, tylko Roksanę?

- Sytuacja wymagała zmiany planu, Michu. Maja i tak miała jechać w ciemno nad morze, więc pojedzie z nowymi przyjaciółmi!

- Hamuj piętą! - powiedziała Grela i oparła się o fotel Bartmana - Jedziemy nad morze?

- Oo, tak - ja jej odpowiedziałam - A ściślej mówiąc: zostałyśmy porwane nad morze.

***

[Maja]

Pierwszy raz w życiu zostałam porwana, i o dziwo wcale mi to nie przeszkadza. Ci dwaj z przodu to jak się dowiedziałam od dziewczyn siatkarze i poznali się przez jakiś konkurs. Oni zaproponowali po zgrupowaniu Roksanie i Tośce wyjazd, ale one nie dały odpowiedzi i zostały porwane, a ja na doczepkę. 

- Ciekawe wakacje się zapowiadają. - powiedziałam i oparłam się z powrotem o fotel.

- A jak - odpowiedział ten ze słodkim uśmiechem, Michał - Skąd się znacie dziewczyny?

- Ze szkoły - odparła szybko Antosia.

Niewiele się zmieniła. Nadal rudowłosa, nadal tak samo niska jak ja. Rox za to zawsze była najwyższa i to też się nie zmieniło. Zupełnie jakbym nigdy nie wyjechała.

- Z podstawówki ściślej mówiąc. 

- To.. fajnie.

- Powiecie chociaż gdzie jedziemy? - burknęła Roksana. Ona to się wkurzyła, ale chyba tylko dlatego że dała się tak podejść.

- Ustka. - powiedzieli zgodnie.

Po kilku godzinach jazdy w końcu byliśmy na miejscu.

--- 

No i tak.. :D Nie piszę zbyt wiele, bo za gorąco.