23. "Ja nawet przed."

music

[Antonina]

   Jakby mnie ktoś spytał kiedy minął ten tydzień, to powiedziałabym że nie mam zielonego ani innego koloru pojęcia. Wakacje mają to w sobie, że lubią szybko mijać. 

   A zwłaszcza, kiedy się dobrze bawisz.

   A właśnie to robiłam na łóżku w naszym pokoju rozwiązując krzyżówki. Party hard normalnie.

- Ptak na trzy litery? - powiedziałam, tak na prawdę do nikogo.

- Kruk? - odpowiedziała Rox spod poduszki. Ukryła tam głowę, bo miała nadzieję na choćby chwilę snu, a tak naprawdę wyglądała jak struś.

- Na trzy litery? Kruk? Roksana, idź spać.

   Odpowiedziało mi mruknięcie. Westchnęłam głośno.

- Może sęp? - zapytała znudzona Maja.

- Może..

   Pasowało. Dzisiaj wszystkie byłyśmy lekko przymulone, bez jakiegoś specjalnego powodu. Ot tak, po prostu. Siatkarze na śniadaniu także nie mieli w sobie choćby krztyny wigoru, więc całą szóstką postanowiliśmy zrobić sobie dzień wolny od jakichkolwiek atrakcji. Pomijając, oczywiście, moje krzyżóweczki. 

   I w sumie, leżałybyśmy tak przez cały dzień leniwie wykonując jakikolwiek ruch, gdyby do naszego pokoju z głośnym hukiem nie wpadł Kurek. Przestraszona wypuściłam z rąk moje zajęcie, Roksana walnęła głową w ścianę a Maja spadła z łóżka. 

- Co to cholery?! - powiedziałyśmy jednocześnie.

- Policja! Obok! Szybko! - wycharczał.

   Co? Chyba miałyśmy bardzo ciekawe miny, bo Bartosz tylko prychnął, pogonił nas ręką i wybiegł na korytarz.

   Popatrzyłyśmy po sobie, i zerwałyśmy się z miejsc. Wyszłam pierwsza, i zaraz tego pożałowałam bo zderzyłam się z jakimś mundurowym. Dobrze cholera, że nie miał żadnego paralizatora na wierzchu, bo lubię moje włosy bez fryzury afro.

- Proszę nie przeszkadzać nam w akcji i pozostać w pokoju! - krzyknął i wepchnął mnie z powrotem.

   To znaczy na Rox. 

   A ją na Maję.

   Taaak, dzięki temu policjantowi miałyśmy niekontrolowaną kanapkę. Gdy już się pozbierałyśmy spojrzałyśmy po sobie drugi raz.

- Wiecie - zaczęła Maja - wzorowe obywatelki posłuchały by grzecznie rozkazu i nie wychyliły tyłka na zewnątrz.

   Zapadła chwila ciszy.

- Chrzanić policję. 

Wybiegłyśmy na korytarz, tym razem ostrożniej. Roiło się tam od tych niebieskich, więc podeszłyśmy do chłopaków stojących niedaleko.

- Co się dzieje? - zapytała Roksana.

- Nie jestem pewien, ale chyba ktoś nakablował na gościa z pokoju obok, że ma prochy czy coś. - powiedział Michał.

- Serio? - jęknął Bartman - Jakbym wiedział wcześniej, to może bym wpadł zapoznać się czy coś..

- Sportowiec kurde się znalazł! - skrzywiłam się.

- No co? Wakacje są!

- O tak, idealny czas na szukanie nowej pracy kiedy dowiedzą się że brałeś narkotyki!

- Tylko dwa razy, i to przed moją karierą! Młody i głupi byłem!

- No tak, młody już nie jesteś, ale nad głupotą trzeba się zastanowić. 

- Dobra stop! - wtrąciła się Maja. - Dajcie spokój, zachowujecie się jak jakieś szczeniaki z podstawówki, kłócące się o kredkę. Przeprosić się, i japa na kłódkę.

   Spojrzałam ostatni raz groźnie na Zbysia, i podałam mu rękę.

- Przepraszam. - powiedziałam, a chwilę potem powiedział to samo.

***

[Roksana]

   Ja nie rozumiem, na co była im potrzebna ta kłótnia. No bo kurde, pokłócili się o świętość Zbysława? Serio?
- Kiedy już dziecinne spory mamy za sobą, to może postanowimy co dalej robić? - zapytałam.
- Jak to: co dalej robić? - zapytał zaskoczony Zbigniew.
- No chyba nie zamierzasz stać tu cały dzień podziwiając te dębowe drzwi od pokoju tego narkomana?
   Zgasiłam go. No ja nie mogę, czyżby wszystkie swoje uwagi wykorzystał na Tośkę?
- Proponuję spacer. - powiedziała Maja.
- Jestem za!
- Ja też.
- Ja nawet przed.
- Może być. - wzruszyłam ramionami i ruszyłam do pokoju - To za pół godziny przed hotelem!
 

***

[Antonina]
   Morze Bałtyckie jest naprawdę świetne. Fale, ilość kamieni i muszelek oraz piasek. Nawet temperatura aż tak bardzo nie przeszkadza. A spacer brzegiem, to jedna z najprzyjemniejszych rzeczy na świecie. Serio, ja tak myślę.
   No, może do dzisiaj.
   Szliśmy sobie i szliśmy, i niby było nudno ale jak to z siatkarzami to nie do końca. Ja podziwiałam morze, plażę, niebo.. W każdym razie dopóki nie usłyszałam pełnego paniki wrzasku Mai. Odwróciłam się w idealnym momencie żeby zobaczyć jak potyka się i leci do wody, a Michał idący najbliżej raczej odruchowo łapie ją za rękę, sprawiając że od upadku dzielą ją milimetry. Chwilę potem podnosi ją, i duka pod nosem "Nic ci nie jest?" jednocześnie zamierzając iść dalej.
   Tylko że Maja mu nie pozwala.
- O matko! Uratowałeś mi życie! Dziękuję! - pisnęła i zanim ktokolwiek zdążył mrugnąć przycisnęła swoje usta do jego.
---
Joł ludzie :) Zeszło mi trochę, ale to pikuś w porównaniu z tą przerwą która się dopiero szykuje. A mianowicie 2 tygodnie obozu siatkarskiego.
Na pocieszenie powiem, że ja na chcę jechać. Zmuszają mnie, ratunku!
No także, nowy pojawi się najprawdopodobniej gdzieś koło początku roku szkolnego.
Wakacje, łaj?